ذكر بيان احتجاج امام حضرت امير المؤمنين على ( ع ) بر طلحه بن عبد الله و زبير بن العوام در هنگام اراده خروج آنها بر حضرت و آنكه هر دو با نقض عهد و بيعت و بدون توبه و انابت از اين دار المشقه روانه سفر آخرت گرديدند .
از ابن عباس رضى الله عنه منقولست كه : من روزى در خدمت حضرت على ( ع ) نشسته بودم كه طلحه و زبير از در درآمدند و هر دو از امام البريه طلب اذن مسافرت بصورت مكه معظمه براى بردن عمره و انصرام آن نمودند آن حضرت ابا از اذن نمود ، و ايشان را رخصت مسافرت ننمود ، و گفت : شما در اين سال عمره بجاى آورديد ، ايشان بعد از مهل اندك زمان باز اعاده و عرض همان كلام بخدمت آن امام الانام نمودند ، حضرت در آن وقت مأذون گردانيد ، بعد از آن ولى ايزد مهيمن روى بجانب من آورده و گفت :
و الله كه ايشان را اراده ء عمره نيست ، بلكه امر ديگر مركوز خاطر اين دو نفر است .
و در بعضى از نسخ معتبره بنظر مترجم احقر رسيد كه آن حضرت روى مبارك به ابن عباس آورده و گفت :
ما يريدان العمرة ، بل يريدان الحكومة :