مجالست و ملازمت و موالات و مصافات و مدح و ثنا را ميان خود و ايشان نفى مىفرمودند ، و همه را تبديل به سرزنش و مذمّت و برائت و عداوت مىساختند ، پس چنانچه آن حضرات به اين مذاهب هيچ اعتقاد و رضايتى نداشتند حتماً براى ما بيان داشته و توضيح مىدادند ، و اگر براى اين مطالب همين يك دليل نبود همان بسنده مىكرد و بىنياز مىساخت .
و چگونه دل فرد عاقل به اين مطلب خوش مىشود يا در مسائل دين جايز مىشمرد كه آدمى ديگرى را - كه خود را حقّ و باقى را باطل مىداند - تعظيم داشته و بزرگ بدارد ؛ سپس در تعظيم و احترام پا را فراتر نهاده و آن را به كمال رساند ، و آيا مانند يك همچنين مسأله اى پيش آمده است ؟ يا سنّت و آدابى بر آن گذشته است ؟ آيا نمىبينيد كه شيعيان اماميّه هيچ توجّهى به مخالفين خود از عترت نمىكنند ، و التفاتى به منحرفين از جادّهء ديانت و طريق روشن ولايت نمىدارند ، و ذرّه اى مدح و تعظيم بدو عطا نمىكنند ، تا چه رسد به افراط در تعريف و تعظيم ، بلكه اظهار برائت كرده و با او دشمنى مىكنند ، و كار او را در تمام احكام مطابق با فردى قرار مىدهند كه هيچ نسب و حسب و خويشى و علقه اى ندارد ، و اين مطلب ديده را باز مىسازد كه خداى تعالى در مورد اين جماعت