است و جز آن همه و همه باطل و معيوب مىباشد .
و بعد ؛ بطور ضرورى پر واضح است كه حضرات باقر و صادق عليهما السّلام و امامان بعدى از فرزندان آن دو عليهم السّلام در ديانت و اعتقاد و فتوا به حلال و حرام دقيقاً خلاف مذاهب مخالف اماميّه بودند ، و اگر شكَّى در هر مورد اين مطالب باشد هيچ شكّ و شبهه اى بر فرد منصف باقى نمىماند كه اينان بر عقيده و مذهب فرقه‌هاى مختلف نبودند همان فرقى كه در تعظيم آن حضرات متّفق القول بودند و بواسطهء آنان به خداوند تقرّب مىجستند ، با اين وجود ديگر چگونه جاى اعتراض شكّ و ترديدى در آنچه گفتيم باقى مىماند ؟ ! و اين مطلب ضرورتاً معلوم است كه مشايخ و بزرگان شيعهء اماميّه و گذشتگانشان در آن دوره از خواصّ و أصحاب حضرات باقر و صادق عليه السّلام و همراه و مصاحب آن دو بودند ، و تمام عقايدشان را از ايشان گرفته و ملازم و متمسّك به آنان بودند ، و تمام عقائد و دين اينان را اظهار مىداشتند كه يا مورد تصحيح آن حضرات قرار مىگرفت يا ردّ مىشد همه و همه را از آن بزرگواران اخذ و دريافت مىداشتند ، پس چنانچه آنان از آن مشايخ راضى نبودند و اقرار بديشان نداشتند بطور قطع نسبت اين مذاهب را بر ايشان ردّ مىكردند ، و از تمامشان اظهار برائت كرده و رهايشان مىساختند ، و هر گونه مواصله و