أوّل اينكه : خدا پيغمبرش را ياد كرده و أبو بكر را با او آورده و « دوم » او خوانده و فرموده : * ( « ثانِيَ اثْنَيْنِ » ) * ( دوم دو تا ) .
و دوم : شرح داده كه هر دو تن در يك جا بودند و به يك ديگر الفت داشتند كه فرموده :
* ( إِذْ هُما فِي الْغارِ ) * ( وقتى كه هر دو در غار بودند ) .
سوم : او را به پيغمبر بسته كه در صحبت آن حضرت بوده تا آنان را همرتبه كرده باشد كه فرموده : « * ( إِذْ يَقُولُ لِصاحِبِه ) * ( چون كه به همراه خود گفت ) .
چهارم : از اين رو كه گزارش داده از مهرورزى پيغمبر بدو براى موقعيتى كه نزد او داشته و فرموده : * ( لا تَحْزَنْ ) * ( اندوه مخور ) .
پنجم : اعلام به اينكه بدو خبر داده راستش خدا بهمراه ما است ، برابر هم و يار آنان است و دفاع كن از هر دوشان و فرموده : * ( إِنَّ الله مَعَنا ) * ( براستى كه خداوند بهمراه ما است ) .
و ششم : گزارش داده از نزول سكينه بر أبو بكر ، زيرا پيغمبر كه هرگز جدا از سكينه نبوده و فرموده : * ( فَأَنْزَلَ الله سَكِينَتَه عَلَيْه ) * .
و اين شش مقام است در آيه كه دلالت دارند بر فضل أبو بكر در آيهء غار كه تو و ديگران را امكان دست يافتن بدانها نبوده است .