جهت حضرت عيسى عليه السّلام از جانب خداوند با معجزه اى آمد كه در حدّ توان همانند او نبود ، و آن زنده كردن مردگان و شفاى كور مادرزاد و مبتلا به مرض پيسى به فرمان خدا بود ، و حجّت را بر ايشان تمام كرد .
و خداوند حضرت محمّد صلَّى الله عليه و آله را در دوره اى مبعوث فرمود كه كلام و سخنرانى رايج بود - و فكر مىكنم شعر را نيز اضافه فرمود - پس آن حضرت از نزد خداوند كتابى آورد كه با داشتن مواعظ و احكام ؛ مايهء ابطال عقيدهء مشركان و اثبات حجّت بر آنان بود ، راوى گويد : ابن سكَّيت با شنيدن اين پاسخها پيوسته مىگفت : بخدا قسم كه تا كنون مانند تو نديده‌ام ! حال بفرماييد امروز حجّت بر مردم چيست ؟
حضرت فرمود : عقل است ، توسّط آن راستگوى بر خدا را شناخته و تصديقش مىكند ، و دروغگوى بر پروردگار شناخته گردد و تكذيبش كند .
ابن سكَّيت [1] گفت : بخدا قسم كه پاسخ صحيح همين است .

[1] او يعقوب بن إسحاق بن يوسف اهوازىّ معروف به ابن سكّيت - بكسر سين و تشديد كاف - مىباشد ، وى يكى از سران علم لغت و ادبيّات عرب و شعر و از خواصّ امام جواد و امام هادى عليه السّلام است ، كتاب معروف او « اصلاح المنطق » است كه چندين بار به طبع رسيده ، او به سال 244 بطور فجيعى بدست متوكّل عبّاسى بقتل رسيد ، و در سبب آن نقل است كه او معلَّم دو فرزندان متوكّل ؛ مؤيّد و معتزّ بود ، روزى متوكّل از او پرسيد : نزد تو اين دو كودك نيكوترند يا حسن و حسين دو فرزند علىّ ؟ ابن سكّيت با بر شمردن برخى از مناقب آن دو امام بزرگوار در آخر كار گفت : شخص قنبر خادم علىّ عليه السّلام در نزد من از تو و دو فرزندت بهتر و نيكوترند ، خليفه با شنيدن اين كلام به خشم آمده و فرمان داد تا زبانش را از قفا بيرون كشيدند و به اين ترتيب كشته شد ، و وجه تسميهء او به « ابن سكّيت » نيز همين مىباشد ، كه دائماً در سكوت بود و كمتر حرف مىزد ، و در نهايت نتوانست گفتن سخن حقّ را در جاى آن ترك گويد ، حضرت سجّاد عليه السّلام در پاسخ به كسى كه از او پرسيد سكوت بهتر است يا سخن گفتن ؟ فرمود : هر كدام داراى آفاتى است ، و در صورت نداشتن آفت ، حرف زدن بهتر از سكوت است ، پرسيد : اى زادهء رسول خدا اين چگونه است ؟ فرمود : زيرا خداوند انبيا و اوصيا را به خموشى و سكوت مبعوث نفرمود ، بلكه به سخنرانى و كلام ، و بهشت جزاى سكوت نشده ، و نه ولايت خداوند بدان واجب ، و نه آتش جهنّم بخاطر آن محصور ، و نه غضب الهى بدان فرو نشيند ، و همهء اينها فقط و فقط در پرتو كلام و سخن گفتن است ، و من قادر نيستم كه ماه را با خورشيد برابر كنم ، تو فقط فضل سكوت بر كلام را مىگويى نه فضيلت كلام و سخن گفتن بر سكوت و خموشى را .