و تأليف و حدوث آنها پس از آنكه نبودند پيدا شدند ، و انتقال آنها از كوچكى به بزرگى ، و سياهى به سفيدى ، و قوّت به ضعف ، و احوال موجودى كه به جهت ثبات و وجودشان نيازى به تفسير ندارد .
پرسيد : تو خود او را محدود ساختى وقتى وجود او را ثابت نمودى ! .
فرمود : محدودش نساختم بلكه او را اثبات نمودم ، زيرا اثبات و نفى هيچ شباهتى به هم ندارند .
پرسيد : پس در آيهء : « خداى رحمان بر عرش بر آمده است - طه : 5 » چه مىفرمايد ؟
امام أبو عبد الله الصّادق عليه السّلام فرمود : اين گونه خود را وصف نموده ، و نيز او آشكار از خلق بر تخت برآمده است ، بدون آنكه عرش حامل يا در بردارنده يا محلّ او باشد ، بلكه ما معتقديم كه خود او حامل و در برگيرندهء عرش است ، و استناد به اين آيهء كريمه مىكنيم كه : « كرسىّ او آسمانها و زمين را فرا گرفته است - بقره : 255 » ،