ابو حنيفه را خواسته كه شغل قضا ( يا تصدّى بيت المال [1] ) را به پذيرد و او نپذيرفته پس امر كرده است ده روز هر روز ده تازيانه بر او زده‌اند كه به پذيرد باز هم سر باز زده و امتناع كرده است .
برخى هم گفته‌اند : ابو جعفر ، منصور ، او را از كوفه ببغداد خواسته تا به كار قضا بپردازد و او امتناع ورزيده است .
آن چه در زير عنوان سيّم آورده خلاصه اش اينست كه :
« ابو جعفر ، منصور ، خليفهء عباسى ، او را ببغداد احضار كرده تا شغل قضا را عهده دار شود و او امتناع كرده خليفه سوگند ياد كرده كه بايد به پذيرد او سوگند ياد كرده كه نمىكند خليفه دوباره سوگند ياد كرده كه بايد به پذيرد او باز هم سوگند ياد كرده كه نمىپذيرد . ربيع ، حاجب خليفه ، كه آنجا ايستاده بوده ، ابو حنيفه را گفته است : مگر نمىبينى خليفه سوگند ياد مىكند ؟ گفته است : خليفه بر دادن كفّارهء سوگندهاى خود از من بر كفّاره دادن تواناتر است و نپذيرفته پس خليفه او را به زندان افكنده است .
« بعد از چند روز او را خواسته باز هم خليفه را جواب ردّ داده و گفته : من قضا را صالح نيستم . خليفه گفته : دروغ مىگويى . ابو حنيفه گفته است : خليفه خود به سود من حكم داد و ناصالح بودن مرا براى اين شغل تصديق كرد . چه اگر من چنان كه خليفه گفت دروغ گو باشم قضا را صالح نيستم ، و اگر راست مىگويم و صلاحيت ندارم باز هم صالح نيستم .
« خليفه دستور داده دوباره او را به زندان برگردانده‌اند و در زندان مرده است و به قولى بعد از مباحثهء با منصور و تهديد منصور او را به تازيانه زدن ، پذيرفته و دو روز هم متصدّى اين شغل شده و در روز سيم كه مردى مسگر ترافع را با ديگرى به نزد او آمده و موضوع مرافعه دو درهم و چهار دانگ بوده و مسگر را سوگند لازم افتاده ابو حنيفه

[1] خطيب از قول حكم بن هشام ثقفى در طى تعريف از ابو حنيفه چنين آورده است ( جلد 13 - صفحه 351 - ) : « و اراده سلطاننا على ان يتولى مفاتيح خزائنه او يضرب ظهره فاختار عذابهم على عذاب اللَّه »