از خود سفيان است كه « ما استودعت قلبى شيئا فخاننى قطَّ [1] » .
« و از ابو على آورده كه اين مضمون را گفته است : سفيان از شعبه حديث بيشتر دارد و حفظش قويتر است : حديث سفيان به سى هزار مىرسد و حديث شعبه نزديك بده هزار است .
خطيب در تاريخ تولد و وفات سفيان اختلافاتى نقل كرده : ولادت را به سال نود و پنج ( 95 ) و نود و هفت ( 97 ) و از قول خود سفيان ، در سال يك صد و پنجاه و هشت ( 158 ) ، كه در آن سال گفته است : مرا شصت و يك سال است ، آورده و وفاتش را به سال يك صد و شصت و دو ( 162 ) و يك صد و شصت و يك ( 161 ) نقل كرده و قول دوم را اصح دانسته است .

[1] صاحب روضات در ذيل ترجمهء ابو محلم محمد بن هشام بن عوف تميمى شيبانى سعدى لغوى كه ، بنقل او از ابن سكيت ، از اهل فارس و متولد شدهء در فارس بوده و به قبيلهء بنى سعد نسبت داده شده قضايائى از قوت حافظه اش نقل كرده از جمله آورده كه ابو محلم گفته است : چون به مكه وارد شدم ابن عيينه را مصاحب و محضر او را ملازم گشتم . روزى مرا گفت : اى جوان ترا مىبينم خوب ملازم و مستمع هستى ليكن نمىبينم چيزى بنويسى و ياد داشت كنى . گفتم : من آن چه را مىشنوم حفظ مىكنم . با تعجب گفت : تو چنينى ؟ گفتم : آرى پس دفتر يكى از شاگردان را گرفت و گفت : آن چه را من امروز گفته‌ام باز گو كن من بى آن كه حرفى از آن جابجا يا كم و زياد شود بازگو كردم . مجلسى ديگر را آورد و گفت بازگو . باز گفتم . پس ابن عيينه به اسناد از زهرى از عكرمه گفت : كه ابن عباس مىگفت « يولد فى كل سبعين سنة من يحفظ كل شيء » آنگاه ابن عيينه دست به پهلوى من زد و گفت : « اراك صاحب السبعين »