- 4 - سالم ابو عمرو سالم بن عبد الله بن عمر بن خطَّاب .
واقدى وفات سالم را به سال يك صد و شش ( 106 ) و هيثم به سال يك صد و هشت ( 108 ) دانسته است .
از ربيعه نقل شده كه :
« كان الأمر إلى سعيد بن المسيّب فلمّا مات افضى الامر إلى القاسم و سالم . . » ابو نعيم در « حلية الاولياء » پس از اين كه او را بعنوان « و منهم الفقيه المتخشّع الرّهاب . . » عنوان كرده حكايتى از ملاقات او با سليمان بن عبد الملك به اسنادش از حكم بن عبد الله ايلى آورده كه چون از جنبهء فقهى بر عمل به سنّتى « فعلى » اشعار دارد مفاد آن را در اينجا مىآوريم :
« حكم بن عبد الله ايلى گفته است :
« سليمان بن عبد الملك به مدينه وارد شد قاسم بن محمد و سالم بن عبد الله به ديدن او رفتند . سليمان ، به سالم ، كه جسمى زيبا و اندامى نيك مىداشت ، گفت :
« خوراك تو چيست ؟ پاسخ داد : نان و زيت . گفت : آيا آن را ميل دارى ؟ پاسخ داد :
بفرما بياورند تا ميل كنم .
« سليمان دستور داد ديگى آوردند و كنيزكى بلند بالا و رخ زيبا نان و زيت را مىجوشاند بوى گفتند : تو برو . آنگاه « ثمّ تناولا المدهن فلعقا منه ثمّ ادّهنا » ظرف روغن را گرفتند و از آن ليسيدند و خود را چرب كردند پس از آن گفتند پيغمبر ( ص ) چنان بوده كه چون روغنى پاك و خوب برايش آورده مىشد « لعق منه ثمّ ادّهن » از كلمات او است ، بنقل ابو نعيم :