فرمايد : « معناى » سلام « در دنبالهء نمازها ، » امان « است ، يعنى ، كسى كه اوامر الهيّه و سنن نبويّه را ادا كند با خشوع قلبى ، ايمن از بلاء دنيا و عذاب آخرت شود . » يعنى از تصرّفات شيطانيّه در دنيا مأمون شود ، چه كه اداء اوامر الهيّه با خشوع قلبى موجب قطع تصرّف شيطان است - انَّ الصَّلوةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْكَر 29 : 45 . [1] پس از آن ، اشاره به سرّى از اسرار « سلام » فرمايد و گويد : « سلام يكى از اسماء اللَّه است كه خداى تعالى به وديعت در موجودات قرار داده . » و اين اشاره به مظهريّت موجودات از اسماء الهيّه است . و بايد عبد سالك اين لطيفهء الهيه را كه در باطن ذات و خميرهء او به وديعت نهفته است ، اظهار كند ، و در جميع معاملات و معاشرات و امانات و ارتباطات استعمال كند ، و در مملكت باطن و ظاهر خود نيز سرايت دهد ، و در معاملات با حق و دين حق تعالى استعمال نمايد تا خيانت به وديعت الهيه نكرده باشد . پس ، حقيقت « سلام » را سرايت دهد در جميع قواى ملكيّه و ملكوتيّهء خود و در جميع عادات و عقايد و اخلاق و اعمال خويش تا خود از همهء تصرّفات سالم ماند . و طريق تحصيل اين سلامت را تقوى معرفى فرموده .
و بايد دانست كه تقوى را مراتب و منازلى است :

[1] - « همانا نماز از فحشاء و منكر باز مىدارد . » ( عنكبوت - 45 ) . جاى آورد ، از بلاى دنيا در امان است و از عذاب آخرت بر كنار . و « سلام » نامى از نامهاى خداى تعالى است كه در ميان خلق خود به وديعت نهاده تا در داد و ستد ، نگاهدارى امانات ، و روابط با هم و صدق همنشينى و صحت آميزش و معاشرتشان به كار برند . و اگر خواهى سلام را در جاى خود نهى و معنايش را ادا كنى ، بايد از خدا پروا نمايى و دين و دل و عقل تو از تو در سلامت باشد و آنها را به تيرگى گناهان نيالايى ، و بايد فرشتگان نگهبانت را در امان بدارى و آنها را نيازارى و ملولشان نسازى و با رفتار ناشايست ايشان را از خود دور نسازى . سپس دوستت و آن گاه دشمنت ( بايد از جانب تو در امان باشند ) . كه هر كه نزديكانش از او در امان نباشد ، بيقين بيگانه از او در امان نخواهد بود . و كسى كه سلام را در اين جايگاهها ننهد ( او را ) نه سلام است و نه تسليم [ نسخه : و نه سلمى ] . و او در سلام خود دروغگوست هر چند در ميان مردم بدان تظاهر كند » . مصباح الشريعة ، « الباب الثامن عشر ، فى السلام » . بحار الانوار ، ج 82 ، ص 307 .