حقايق صفات كمال است ، و مشتمل بر جميع « صفات ثبوتيّه » است ، و از « صمد » تا آخر سوره « صفات تنزيهيّه » و اشاره به سلب نقايص است . و نيز در سورهء شريفه اثبات خروج از حدين است كه حدّ « تعطيل » و « تشبيه » است ، كه هر دو خروج از حد اعتدال و حقيقت توحيد است : آيهء شريفهء اول اشاره به نفى « تعطيل » ، و تتمّهء سوره اشاره به نفى « تشبيه » است ، و نيز مشتمل است بر ذات من حيث هي و مقام « احديّت » كه تجلَّى به اسماء ذاتيّه است ، و مقام « واحديّت » كه تجلَّى به اسماء صفات است ، چنانچه تفصيل آن به قدر مناسبت ذكر شد .
تتميم شيخ صدوق رضوان اللَّه عليه روايت فرموده از ابى البخترى ، وهب بن وهب القرشى ، از حضرت صادق عليه السلام ، از پدر بزرگوارش حضرت باقر العلوم عليه السلام ، در قول خداى تعالى : قُلْ هُوَ الله احَد 112 : 1 فرمود : « قل يعنى ظاهر كن آنچه را وحى به تو فرموديم و تو را خبردار از آن نموديم به تركيب حرفهايى كه قرائت كرديم آنها را براى تو تا هدايت شود بدانها كسى كه سمع را بر افكنده و مشاهده مىنمايد . و هو اسمى است كنايه ، كه اشاره به سوى غايب است : پس « ها » تنبيه دهد به معناى ثابت ، و « واو » اشاره به غايب از حواسّ است ، چنانچه « هذا » اشاره به شاهد نزد حواس است . و اين اشاره به غايب براى آن است كه كفار تنبّه دادند از خدايان خود به حرف اشارهء شاهد مدرك ، پس گفتند : اينها خدايان مايند كه محسوس و مدرك به ديدگانند ، پس تو نيز اى محمد ( ص ) اشاره كن به سوى خداى خود تا ببينيم او را و ادراك نماييم او را و متحيّر در او نشويم . پس خداى تعالى فرو فرستاد كه بگو : هو پس « ها » تثبيت فرمايد ثابت را ، و « واو » اشاره است به غايب از درك چشمها و لمس حسّها ، و اينكه خداوند متعالى از آن است ، بلكه او مدرك ديده ها و آفرينندهء حواس است . » [1]

[1] - التوحيد ، ص 88 ، « باب تفسير قل هو اللَّه احد » ، حديث 1 . .