لذا به اين نكته توجه نموديم كه اگر بنا باشد طب سنتى از انزوا خارج گردد و از اضمحلال نجات يابد، بايد كتاب‌هاى منبع و معتبر اين علم را دريافت و در اين زمينه از جمله كارهاى لازم، تصحيح و تنقيح و ترجمه دقيق متون و منابع اصيل اين علم مى باشد. تصحيح و بازنويسى متون فارسى طب به سبب تغييرات و تفاوت هايى كه در نوشتار و واژگان آن پديدار گرديده است، و در كنار آن ترجمه متون عربى ضرورى مى باشد؛ زيرا بيشتر منابع اصيل اين علم مانند قانون شيخ الرئيس، الحاوى رازى و ... به زبان عربى نگارش يافته است و برگرداندن آنها به زبان فارسى نيازمند دقت و حوصله بسيارى مى باشد،، زيرا ترجمه متون علمى از زبانى به زبان ديگر آن هم از زبان عربى كه از لفظى كوتاه و موجز معنايى بلند اراده مى گردد، كارى بس دشوار است و علاوه بر آگاهى بر ادبيات دو زبان (مبدأ و مقصد) كه در قواعد ترجمه از اصول ابتدايى آن شمرده مى شود، رعايت دو اصل ديگر ترجمه نيز ضرورى مى باشد:

1. رعايت اصل امانت در اداى تمام نكات و مطالب متن مورد ترجمه بدون هيچ كم و كاست و تصرف در آن.

2. آگاهى مترجم بر موضوع كتاب، زيرا نگارش و ترجمه در موضوعات تخصصى نيازمند كسب تخصص لازم در آن زمينه مى باشد.

بنابراين تنها با آشنايى با زبان مبدأ و مراجعه به كتاب‌هاى لغت نمى توان يك متن تخصصى و علمى را درست ترجمه نمود و آنچه از فرهنگ لغت به دست مى آيد معانى لغات است نه مفاهيم عبارات و اصطلاحات، مگر با استفاده از لغت نامه تخصصى كه متأسفانه در علم طب طبيعى، لغت نامه كاملى در دسترس نمى باشد.

مترجم كتاب‌هاى طبى، بايد لغات و مصطلحات نزد طبيبان را بداند و بر اساس اصطلاح اهل فن و علماى طب آن را استعمال نمايد، لذا پيش زمينه ترجمه يك متن طبى، آشنايى با مبانى و كليات علم طب مى باشد.

در اينجا براى روشن شدن موضوع، به يك اشتباه در ترجمه متن طبى اشاره مى كنيم كه از ناآشنا بودن با قوانين و مبانى طبى ناشى مى گردد. برخى از مترجمان روايات طبى،