اثبات و موجب بودن متّصل آنست- كه: حكم كنى بهستى اين سازگارى، چنان كه گوئى‌ [1] اگر آفتاب برآيد روز بود.

و نفى- و سالب‌ [2] بودن متّصل آنست‌ [3]- كه: حكم كنى بنا بودن اين سازگارى چنان كه گوئى: نبود- كه چون‌ [4] آفتاب برآيد، شب بود. و باشد كه مقدم- و تالى سالب بوند [5] و قضيّه بنفس خويش موجب بود [6]؛ چون اين سازگارى‌ [7] اثبات كرده باشى. چنان كه گوئى: اگر آفتاب برنيايد، [8] روز نبود. و اين از آن قبل موجب است- كه حكم بهستى و دمدارى‌ [9] روز نابودن كرده آمدست- مر آفتاب بر ناآمدن را [10].

[1] - گوئى كه- ه،- اين موافقت چنانكه گوئى- ن.

[2] - سلب- ه- كب- د- ن.

[3] - متصل‌ست- د.

[4] - بى: چون- ط،- كنى بنيستى اين موافقت چنانكه نيست كه اگر- ن.

[5] - بود- ق- آ،- بودند- ن.

[6] - باشد- ط- ن،- بود و- ه.

[7] - سازگارى را- م- ك- كب- ط- ه- د،- باشد زمانى كه اثبات موافقت- ن.

[8] - اگر آفتاب نه برآيد- د،- آفتاب برتابد- آ.

[9] - از آن قبيل الخ- ل،- ازين قبل را موجب بود الخ- ط،- ازين قبل را موجب است كه حكم هستى الخ- ه،- موجب آنست كه الخ- آ،- مطابق متن و بجاى «دم دارى»: «دوامدارى»- د.

[10] - بى: را- م- ك- ط،- بر آفتاب برنا آمدن را- د، بى: «مر آفتاب» تا «متصل آنست»- آ- ط،- قضيه از آن جمله موجب است كه حكم كرده بهستى موافقت و لزوم روز نابودن با آفتاب برنيامدن- ن.