مانند: «هباء» (بمعنى ذره خور: اديب نطنزى، كتاب الخلاص) كه جمع عربى آن «اهباء» است به «هباآت» و «بخار» كه جمع آن «ابخره» است به «بخارات». جمع‌بندى بعضى از كلمات عربى با «ات» [1] و ترك جمع عادى آنها در فارسى قديم و حتى عربى‌ [2] معمول بوده است.

14- استعمال «از» بجاى «بر»: «سرخى از دو گونه است» (ص 43 س 4)، اكنون گوئيم: سرخى «بر» دو گونه است.

15- آوردن قيد ظرف «اندر» بجاى «در» كه از خصايص شيوه نثر متقدمان است.

16- آوردن مصدر بجاى مصدر مرخّم كه در نثر قديم تا قرن ششم بسيار معمول بوده است (رش: ص 6 س 8 و ص 86 س 4).

17- آوردن ادات استمرار و تأكيد «همى» بر سر فعلها بشيوه نثر فارسى قديم. (رش: ص 3 س 1 و ص 41 س 4 و 6).

18- آوردن افعال با پيشاوندهاى اندر (اندر تافتن: ص 47 س 1، اندر چيزى گرفتن: ص 74 س 7، اندر چيزى بستن: ص 75 س 1) و فرا (فرا ديدن: ص 1 س 6) و بر (برجوشيدن: ص 37 س 5) و همى (همى‌خواهد: ص 3 س 1، همى‌رود: ص 10 س 1 و 5، همى‌پذيرد: ص 10 س 6) و باز (باز آمدن: ص 50 س 3، بازماندن: ص 13 س 6) و فرو (فروبردن: ص 14 س 4، فروريختن: ص 66 س 3، فروماليدن: ص 84 س 3، فرو نشستن:

ص 81 س 4).

[1] - علامت جمع مؤنث سالم در عربى.

[2] - مانند جمع هباء به هباآت و بخار به بخارات، رش: ابو ريحان بيرونى، افراد المقال چاپ حيدرآباد دكن) ص 12 س 5.