يكى آنست كه آن مردم‌ [1] را بحس ببينيم، و ديدن وى بحسّ آن بود كه صورت وى اندر آلت حسّ افتد،- نه حقيقت‌ [2] مردمى مجرّد،- بلكه با درازا [3]- و پهنا- و زردى- و سپيدى،- و آن كميّت- و كيفيّت- و وضع، و [4] اين كه با مردمى آميخته‌ [5] است، نه از جهت مردمى است‌ [6]،- كه از جهت آن مايه است، كه مردمى وى اندر وى است، كه طبعش چنان بود، و صورت چنان پذيرد.

پس‌ [7] حسّ نتواند حقيقت مردمى و صورت مردمى اين مرد [8] پذيرفتن- بى‌فضولهائى‌ [9] كه از مادّت آيد، و نيز چون مادّت غائب‌ [10] شود- اين صورت از حسّ بشود [11]، پس حسّ مر [12] صورت را تمام مجرّد نتواند كردن، و چون حسّ آينه صورت جسمانى است، و پذيراى صورت جسمانى- با پهنا- و درازا [13].

[1] كه مردم- كب- د- آ- ه- ط.

[2] به حقيقت- د.

[3] دراز نا- م- ك،- دراز- آ- ه،- درا از- ق.

[4] بى: و- م- ك.

[5] آموخته- م- ك.

[6] مرديتست- ه.

[7] اين- آ- ه،- بى: و صورت چنان پذيرد- د.

[8] مردم- آ- ه- ظ.

[9] فضوليهائى- م- ك،- فصولهاى- آ،- فصولها- كب- ط.

[10] عاريت- ه.

[11] نشود- د- ط.

[12] بر- ه.

[13] يا پهنا و درازا او- د.