(وى و ميان) [1] آلت [وى‌] [2] آلتى «نيست ديگر» [3]، (و ميان وى) [4] و ميان آنكه «وى عاقل» [5] ذات خويش است هم آلتى نيست. پس معلوم شد كه «تعقلات» [6] نفس عاقله «بآلت» [7] جسمانى نيست.

و همچنين ادراك نفس عاقله مر آلت را «از دو وجه خالى نباشد»: [8] (يا بسبب وجود ذات آلت است) [9]، يا بسبب وجود [صورتى‌] [10] ديگر [در] [11] آلت. اگر بسبب وجود ذات صورت است، واجب «كند» [12] كه ما دام [او] [13] مدرك آلت «باشد» [14]، و چنين نيست‌ [15]. و اگر «بسبب صورت» [16] ديگرست، از دو «حال» [17] خالى نيست: يا «اين» [18]

[1] - م د ح س آ افزوده- ف: او و ميان.

[2] - نسخ ديگر ندارد.

[3] - ف: نيست- آ ص ح م د: ديگر نيست.

[4] - س ل آ ح ف افزوده.

[5] - م د: او- ف عاقل.

[6] - س آ: تعقل اين.

[7] - م د ح آ س: بآلتى.

[8] - آ س: خالى نباشد- ف: از دو وجه نبود- م د ح: از دو وجه خالى نباشد كه.

[9] - ح افزوده- س آ ف: يا بسبب وجود ذات صورت آلتست.

[10] - ف ندارد.

[11] - ف ندارد.

[12] -: ل د م ح س: كردى- آ: كرد.

[13] - ل م د س آ ف ندارد.

[14] - ف ح: باشد- س آ: بودى.

[15] - ف: نه چنين است.

[16] - ف: بصورت- ح: صورتى.

[17] - ح د م آ س: وجه.

[18] - د م ل ح: آن.