مأربة اللهم الا اخوان جمعتهم القرابة الالهية و ألفت بينهم المجاورة العلوية و لا خطوا الحقائق بعين البصيرة و جلوا الوسخ و رين الشك عن السريرة فلن يجمعهم الا منادى اللّه.»

ترجمه‌

«هيچ كس را افتد از برادران من كه چندانى با من مساعدت نمايد و سمع خود را عاريت فرمايد به قبول سخن من تا من به او عرضه كنم قصّه از آن دهان خود مگر آن كس اين سخن بحسن الظّن از من قبول كند. چه هر چه دوست كه در سرّا و ضرّا و مردّت را از كدورت فاسد صيانت نكند، دوستى خويش را مزيّن و مهذّب نگردانيده باشد از شوايب نوايب و كجا بدست آيد دوست خالص كه بر خلوص بودن او مطلع بود و بر حسن سيرت او واقف شود، چه بيشترين دوستان از حقيقت دوستى معرض‌اند و دوستى ميان قوم تجارتى افتادست كه التفات نكنند بدان الّا وقت حاجت و التجا نارند الّا بضرورت و در حالت استغنا از آن فارغ باشند و تا عرضه حادث نشود زيارتى نكند و تا در واقعه نيفتد ذكر دوستى بر خاطر نرانند الّا قومى كه ميان ايشان جمعيتى الهى و الفى معنوى افتاده باشد به مجاورتى علوى و حقايق را بچشم بصيرت ملاحظت كرده باشند و صدأ اخلاق ذميمه بمصقل رياضت جلا داده باشند و جمع نكند ميان اين چنين قوم مگر منادى حق، فى الجمله آن عذوبت كه الفاظ عرب را باشد خاصه در وقت نقل و تبديل لفظ عجم را نتواند بود امّا شرح كردن از فوايد خالى نباشد».