نام کتاب : مرزهاى اعجاز (فارسي) نویسنده : خوئی، سيد ابوالقاسم جلد : 1 صفحه : 90
{ أ فلا يتدبّرُون الْقُرْآن و لوْ كان مِنْ عِنْدِ غيْرِ اللّهِ لوجدُوا فِيهِ اِخْتِلافاً كثِيراً } .[1]
«آيا در قرآن تدبر و انديشه نمىكنند اگر از ناحيهء غير خدا بود حتما در آن اختلافهاى زيادى پيدا مىكردند».
(1)-اين آيه بشر را به يك امر فطرى رهبرى مىكند و آن اين كه: كسى كه در
دعوت خود به دروغ و افترا تكيه كند،بايد در ميان گفتار او اختلاف و تناقض
وجود داشته باشد،امّا كوچكترين اثرى از اين اختلاف،در كتاب عزيز الهى نيست
و اين خود حاكى است كه اساس دعوت او را حقيقت و درستى و راستى تشكيل
مىدهد.
قرآن در استدلالها و راهنمايىهاى خود از فطرت بهره مىگيرد و مردم را به
سوى فطرت سوق مىدهد زيرا ارجاع به فطرت در مقام تربيت و ارشاد،ثمر
بخشترين و نزديكترين راه به مقصد مىباشد.
استوارى و عدم اختلاف در اسلوب
(2)-عرب دوران جاهلى استوارى و عدم اختلاف در اسلوب را از نزديك لمس كرده و
اديبان آنان به آن اذعان كرده بودند،سخنى كه وليد بن مغيره در وصف قرآن
گفته است طرز تفكر و قضاوت آنان را در