انسان و خدا برقرار شود، از جهت اخلاص و عمق ارتباط با خدا، با دعاى نوع اوّل تفاوت دارد، از اينرو پيامبر مى‌فرمايد:

«دعوة السرّ تعدل سبعين دعوة من العلانية.»

(بحار الانوار

،

ج 90

،

ص 312)

«دعاى پنهانى برابر است با هفتاد دعاى آشكار.»

2- انسان نه فقط وقتى كه رنجها و مشكلات او را در ميان گرفته‌اند، بلكه هنگام آسايش، رفاه و پر نعمتى نيز بايد دعا كند. پس وقتى انسان گرفتار هيچ مرضى، مشكلى و سختى در زندگيش نباشد و دعا كند دعايش مستجاب مى‌شود و با اين امر، هنگاميكه انسان در رنجها و گرفتاريها دعا مى‌كند، در استجابت دعا مؤثّرتر است؛ اين بدين معنى است كه انسان خدايش را در حالت آسايش و راحت فراموش نكرده است، از اينرو پيامبر مى‌گويد:

«من سرّه أن يستجيب اللَّه له في الشدائد والكرب فليكثر الدعاء عند الرخاء.»

(بحار الانوار

،

ج 90

،

ص 312)

«كسى كه استجابت خدا براى او در شدايد و رنجها، خوشحالش مى‌كند بايد به هنگام آسايش بسيار دعا كند.»

پس بايد در روزگار آسايش نيز روابط خود را با خدا عميق كنى تا خداوند تو را در روزگار سختى بيادآورد و در رنجها و گرفتاريها دعايت را مستجاب كند.

3- دعا بايد قرين عمل باشد، انسانى كه دعايش را پوشش تنبلى و مايه توجيه سستى مى‌كند، دعايش مستجاب نمى‌شود. پيامبر مى‌فرمايد:

«الداعي بلا عمل كالرامي بلا وتر».

(بحار الانوار

،

ج 90

،

ص 312)

«نيايشگر بى عمل همچون تيراندازى است كه كمانش زه ندارد.»

كسى كه بدون تفنگ تيرى را پرتاب كند تيراندازيش بيهوده و بدون نفع و نتيجه خواهد بود، زيرا گلوله زمانى اثر خواهد داشت كه از دهانه‌اى ثابت شليك شود.