ما بايد عبوديّت و اطاعت تام باشد، رابطه خدا با ما چگونه است؟ و اگر رابطه ما با خدا همچون رابطه پيامبر و امامان با اوست، آيا رابطه خدا با ما نيز همچون رابطه‌اى است كه با آنان دارد؟ اين است كه مى‌بينيم ما در همه نمازهاى خود بر پيامبر و خاندان او درود مى‌فرستيم، زيرا هر كه در نمازش بر آنان درود نفرستد، به عقيده بيشتر مذاهب اسلامى، نمازش باطل است.

درود فرستادن به اين معنى است كه اين رابطه را مورد دقّت قرار دهيم تا از آن الهام بگيريم.

زمانى كه بر محمّد و آل او درود مى‌فرستيم از يكسو صفت الوهيّت را به اين اعتبار كه درود، بر آنان از بالا، از سوى خدا، فرومى‌آيد نفى مى‌كنيم؛ و از سويى ديگر درود بر محمّد و آل او به سه رابطه اشاره مى‌دارد:

1- رابطه ما با اين برگزيدگان خجسته به اين اعتبار كه بر آنان درود مى‌فرستيم.

2- رابطه خدا با آنان به اين اعتبار كه خداوند سبحان دعاى ما را در اينكه به آنان فضيلت و مرتبه بلند عطا كند، مستجاب مى‌دارد.

3- رابطه آنان با خدا به اين اعتبار كه آنان بنده و مورد اكرام هستند.

امّا در اينجا پرسشى پيش مى‌آيد: رابطه درود فرستادن بر پيغمبر و آلش با دعاها چيست؟ چرا دعا از درگاه خدا محجوب است، مگر زمانى كه انسان بر پيامبر و خاندانش درود فرستد؟

پاسخ اين‌است كه: كسى كه براى ديگران دعا مى‌كند، خدا دعايش را اجابت مى‌فرمايد و همانند آن را بدو مى‌دهد؛ در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است:

«دعاى پنهان مسلمان براى برادرش، رزق را به سوى خود او سوق مى‌دهد و بلا را از او مى‌گرداند و فرشته به او مى‌گويد: دو برابر آن براى تو باد!»

(بحار الانوار

،

ج 90

،

ص 385)