مى‌گويد: اينگونه كه آن بلا مقدّر نشود.»

يكبار انسان دعا مى‌كند تا بلا از او رفع شود و يكبار دعا مى‌كند تا بلا از او منع گردد، زيرا در عالم علوى و در لوح محفوظ، مقدّرات انسان معيّن شده است، بعضى از اين مقدّرات ممكن است بلا و بيمارى باشد، پس وقتى انسان دعا بخواند خداوند اين بيمارى و يا بلاى مقدّر را از او منع مى‌كند و مقدّرات ناگوار را رفع مى‌نمايد.

وقتى در شبهاى رمضان مى‌خوانيم:

و اينكه مقرّر فرمائى در قضا و قَدَرت، درازى عمرم را در خير و تندرستى و فراوان كنى روزيم را و قرار دهى مرا از كسانى كه يارى كنى باو دينت را و بجاى من ديگرى را نگزارى.

پس خداوند دعايت را مستجاب مى‌دارد و طول عمر و عافيت، عنايت مى‌فرمايد.

معاوية بن عمّار روايت مى‌كند كه از امام پرسيد:

«دو مرد باهم به مسجد در آمدند، در زمانى واحد نماز آغاز كردند، پس يكى از قرآن چيزى خواند و تلاوتش بيش از نيايشش بود و ديگرى نيايش كرد و نيايشش از تلاوتش بيشتر بود، سپس در زمانى واحد نماز را به پايان بردند و بازگشتند، كداميك برتر و بهترند؟»

امام فرمود:

«در هر دو فضل هست، هر دو نيك‌اند.»

راوى گفت:

«من دانستم كه هر دو كارشان نيك و خوب است.»

فرمود: دعا بهتر است، آيا سخن خدا را نشنيده‌اى كه: «مرا بخوانيد تا براى‌