دعا و شفا

از امام كاظم عليه السلام روايت شده است:

«لكلّ داء دعاء

، فإذا أُلهم العليل الدعاء

، فقد اذن في شفائه والدعاء أفضل من قراءة القرآن لأنّ اللَّه عزّ وجلّ يقول: ما يعبأ بكم ربّي لولا دعاؤكم فقد كذّبتم فسوف يكون لزاماً.»

(بحار الانوار

،

ج 93

،

ص 292)

«هر دردى دعايى دارد؛ پس اگر دعا به بيمار الهام شد، اجازه شفايش داده شده است.»

وقتى در بيمار حالت دعا و توجّه به سوى خداى سبحان پديدار مى‌شود، بدين معنى است كه شفاى او نزديك گشته است، ولى بيمارى كه خدا را نخواند شفايش به تأخير مى‌افتد و يا اصلًا بهبود نمى‌يابد. سپس امام مى‌افزايد:

«دعا از قرائت قرآن بهتر است زيرا خداوند مى‌فرمايد: «اگر دعاى شما نبود، خداوند من چه اعتنايى به شما مى‌كرد؟ پس شما تكذيب كرديد و بزودى گرفتار خواهيد شد.»

آنچه من از اين سخن برداشت مى‌كنم اين است كه دعايى كه از خواندن قرآن برتر و بهتر به شمار مى‌آيد به معنى لقلقه زبان و تلاوت بعضى از ذكرها و دعاها نيست، زيرا اينگونه تلاوتى به شك از خواندن قرآن بهتر نيست؛ مقصود، حقيقت دعاست؛ يعنى حقيقت اتّصال دل انسان به خداوند. راوى از امام روايت مى‌كند:

«إنّ الدعاء يدفع من البلاء ما قدّر وما لم يقدَّر. قيل: وكيف يدفع ما لا يقدّر؟

قال: حتى لا يكون»

(بحار الانوار

،

ج 93

،

ص 292)

«دعا، بلاى مقدّر و غير مقدّر را دفع مى‌كند.

از او مى‌پرسند: چگونه بلاى نامقدّر را دفع مى‌كند؟