امام صادق عليه السلام فرموده است: «خداى تبارك و تعالى، اسمى را آفريد كه حروفى داشت و وصفى نداشت، لفظ داشت و قابل نطق نبود، هويّت داشت و جسد نداشت، تشبيه در آن بود و موصوف نبود، رنگ داشت و بر آن رنگى نكشيده بودند، قطر و حدّ از آن نفى شده و دور گشته بود، حسّ هر موجود صاحب و همّى از آن محجوب بود، پنهان بود و در پرده نبود، پس آن را كلمه‌اى تام قرار داد كه بر چهار جزء بود، اجزايى باهم بى آنكه يكى پيش از ديگرى باشد، سپس از آنها سه اسم را آشكار كرد، زيرا مخلوقات به آن محتاج بودند و يكى را نهان داشت و آن اسمى است كه در اين سه اسم آشكار، پنهان شده است اسمهاى آشكار «اللَّه» و «تبارك» و «سبحان» هستند. هر كدام از اين نامها چهار ركن دارند، پس كلًا دوازده ركن موجود و سپس براى هر ركنى سى اسم آفريد منسوب بدان؛ آن اسمها رحمان، رحيم، قدّوس، خالق، بارى، مصوّر، حىّ، قيّومى كه او را كسالت و خواب نمى‌گيرد، عليم، خبير، سميع، بصير، حكيم، عزيز، جبّار، متكبّر، علىّ، عظيم، مقتدر، قادر، سلام، مؤمن، مهيمن، منشى، بديع، رفيع، جليل، كريم، رزّاق، محيى، مميت، باعث و وارث مى‌باشد.»

اين اسمها و آنچه از اسماء حسنى هست تا سيصد و شصت اسم، همه منسوب است به آن اسمهاى سه‌گانه و اسمهاى سه‌گانه اركان و حجابهاى آن اسم پنهان است. اين است كه خدا مى‌فرمايد:

«بگو خدا را با نام اللَّه يا رحمان يا به هر نام ديگر بخوانيد كه او را نامهاى نيك هست.»

ص 166 ، بحار الانوار ج 4

اللَّه، تبارك، سبحان، اينها سه نام اصلى از اسماء حسنى هستند. از اسم اللَّه اسمهاى ديگرى مشتقّ مى‌شوند همچون: عليم، خبير، قدير، بصير، سميع و حكيم؛ اينها اسمهايى هستند كه به تعبير علماى علم كلام، بر صفات ذاتى دلالت مى‌كنند. از اسم تبارك نيز مجموعه‌اى از اسمها كه «اسم فعل» هستند مشتقّ‌