را از زندان بلا بيرون مى‌آورد و به راه زندگيش باز مى‌گرداند، همه چيز به حال اوّلش بر مى‌گردد و رحمت و لطف الهى كارساز او مى‌شود. امّا مشكل انسان اين است كه همه اينها را فراموش مى‌كند.

شكّى نيست كه همه ما در دوره‌هايى از زندگى خود به انواع بلا و مشكلات دچار شده‌ايم و فقط خدا بوده كه حلقه بلا را از دست و پاى ما گشوده است، ولى ما آن لحظه‌هاى دشوار را، فراموش كرده‌ايم.

دعا همه اينها را به ياد ما مى‌آورد و دانه آرزو و اميد به رحمت خدا را در دل ما مى‌كارد.

2- توحيد

الحَمْدُ للَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ صاحِبَةً وَلا وَلَداً وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي المُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيراً. الحَمْدُ للَّهِ بِجَمِيعِ مَحامِدِهِ كُلِّها، عَلَى جَمِيعِ نِعمِهِ كُلِّها. الحَمْدُ للَّه‌الَّذِي لا مُضادَّ لَهُ فِي مُلْكِهِ، وَلا مُنازِعَ لَهُ فِي أَمْرِهِ، الحَمْدُ للَّهِ الَّذِي لا شَرِيكَ لَهُ فِي خَلْقِهِ، وَلا شَبِيهَ لَهُ فِي عَظَمَتِهِ. الحَمْدُ للَّهِ الفاشِي فِي الخَلْقِ أَمْرُهُ وَحَمْدُهُ، الظَّاهِرِ بِالكَرَمِ مَجْدُهُ، الباسِطِ بِالجُودِ يَدَهُ‌

«... ستايش خداى را كه زن و فرزندى نگرفته و در ملك شريك ندارد و خوار نيست كه ياورى گرفته باشد و او را بزرگ دار ستايش خداى را با همه ستايشها بر همه نعمتهايش. ستايش خداى را كه مخالفى در ملك و ستيزه‌گرى در فرمان او نيست. ستايش خداى را كه در آفرينش شريكى و در بزرگى همتايى ندارد.

ستايش خداى را كه فرمان و ستايش او در آفرينش، فاش و شكوهش از كرم، ظاهر و دستش به جود و بخشش گشاده است...»