محدوده سرپرستى در اسلام‌

درست است كه مرد در اسلام بر خانواده و زن به نوع ويژه‌اى سرپرستى دارد، ولى اين قيموميّت حدود و شرايط ويژه‌اى دارد كه در صورت تجاوز و تعدّى از آنها و تبديل شدن به عامل ضرر و زيان، قيموميّت برداشته مى‌شود. منزلت و شأن اين سرپرستى همانند منزلت سرپرستى حاكم جامعه بر مردم است و آن حاكميّت تا زمانى استمرار دارد كه در چارچوب درست حركت كند.

قرآن كريم محدوده اين سرپرستى را با اين آيه شريفه بيان مى‌كند كه:

(... بِمَا فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى‌ بَعْضٍ وَبِمَا أَنْفَقُوا مِنْ أَمْوَالِهِمْ...) [1].

«... به دليل آنكه خدا برخى از ايشان را بر برخى برترى داده و (نيز) به دليل آنكه از اموالشان انفاق مى‌كنند...»

اين سرپرستى مشروط و مقيّد است و از بارزترين شرطهاى آن توانايى تأمين معاش و داشتن عقل است. مراد از برترى الهى دراين آيه- به نظر مى‌رسد- تفاوت و برترى در انديشه، تدبير و نوآورى باشد كه منشأ آن قدرت عقلى و فعاليّت ذهنى است.

بنابراين مرد، سرپرست زن است از جهت انفاق و عهده دارى معاش كه او را به تلاش، كوشش و جدّيت در كار وامى‌دارد و براى به دست آوردن قوت و فراهم آوردن ضروريات زندگى او را به نشاط در مى‌آورد، ولى مرد تنبل، وابسته و خودنگر كه براى او چيزى جز خويشتن اهمّيت ندارد