درهم مى‌رسد به جز آنچه كه بيرون از خانه دارم و ده فرزند هم به من داده شد و اكنون بيش از هفتاد سال از عمر من گذشته است و قايل به امامت مردى هستم كه از دل من خبر داده و دعايش در حق من به اجابت رسيده است. [1]

بدينسان خداوند سبحان دعاى ولى بزرگوار خويش، امام هادى عليه السلام، را در حق يكى از مردم كه او را دوست مى‌داشت و از ستم سلطان بر وى بيمناك گشته بود اجابت نمود، اگر چه آن مرد قبل از اين جزو دوستان و پيروان وى نبود. در همين حال برادر امام عليه السلام يعنى موسى بن محمّد را مى‌بينيم كه قصد وارد كردن خلل به دين را داشت. امّا امام بر او نفرين كرد و دعايش در حق او مستجاب شد. توجيه اين امر براى ما اين است كه آن‌حضرت همچون ديگر انبيا و اوصيا براى رضاى پروردگارشان مى‌كوشيدند و خداوند نيز آنها را تأييد مى‌فرمود، چون آنها دينش را يارى مى‌دادند و هر كس كه دين خدا را يارى رساند خدا هم البته بدو كمك كند.

بياييد با هم به ماجراى موسى، معروف به موسى مبرقع، گوش فرا دهيم تا پى‌ببريم كه اولياى برگزيده خدا، در راه دين و رسالت او، به سرزنش ملامتگران وقعى نمى‌نهند:

از يعقوب بن ياسر روايت شده است كه گفت: متوكّل مى‌گفت: واى بر شما! كار امام هادى مرا عاجز كرده، نه حاضر است با من شراب بنوشد