است و بر بندگان خويش بسيار نعمت دهد و مهربان است. ما و شما در امان خدائيم. من اين نامه را به خط خويش نگاشتم. و الحمد للَّه‌كثيراً.

همچنين آن‌حضرت در نامه ديگرى نوشت:

اى ايوب بن نوح! من تو را فرمان مى‌دهم كه از رفت و آمد زياد ميان خود و ابو على پرهيز كنى و هر يك از شما دو تن، به كارى كه بدان مأمور گشته مشغول شود و بدانچه مربوط به ناحيه خويش است بپردازد. اگر شما كارى را كه بدان مأمور گشته‌ايد به پايان رسانيد، از تكرار و ياد آورى من بى نياز مى‌گرديد. ابو على! تو را بدانچه به ايوب فرمودم، دستور مى‌دهم كه از هيچ يك از اهل بغداد و مدائن چيزى را كه برايت مى‌آورند، قبول مكن و براى آنان بر من دستور مخواه و به هر كسى كه چيزى برايت آورد و از مردم ناحيه (تحت مأموريت تو) نبود دستور بده كه آن را به سوى موكّل ناحيه خويش ببرد و تو را اى ابو على بدانچه كه به ايوب گفتم، سفارش مى‌كنم. هر يك از شما دو تن بايد همان فرمانى را كه بدو مى‌دهم بپذيرد. [1]

امام هادى عليه السلام سر انجام پس از گذشت 33 سال از پيشوايى امّت و رهبرى پيشاهنگان جامعه، فرزند بزرگوارش امام حسن عسكرى را بر بالين خود خواست و بدو وصيت كرد و نيكان و نخبگان را گواه وصيت خويش گرفت و آماده رحيل شد.

در سوم رجب و در زمان حكومت المعتمد باللَّه، روح پاك وى از