3- امام خط درخشان سياسى خود را كه به خاتم پيامبران محمّد صلى الله عليه و آله واهل بيت معصوم عليهم السلام او مى‌رسد، براى مردم بيان كرد و ويژگيهاى آنان را كه نمونه‌هاى والايى در يقين واستقامت و جهاد بودند، بر شمرد.

4- امام سجاد عليه السلام، پرده از مظلوميّت پدرش سيّدالشّهداء بر گرفت، وپرچم سرخى كه وجدانهاى آزاده را به قيام براى خدا و در راه يارى مظلومان فرا مى‌خواند، بر دوش گرفت.

اين مورد، از مهم ترين محورهاى منبر حسينى است، تحريك عواطف و تهييج حزن واندوه نهفته در وجدان مردم.

5- پس از آنكه يزيد به مؤذن دستور داد كه با سردادن اذان سخن امام را قطع كند، آن‌حضرت چنان كه رسم بود منبر را رها نكرد بلكه به هنگام گفتن دوّمين شهادت (أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ) مؤذن را متوقف كرد و مسئوليّت قتل پدرش را برعهده يزيد گذاشت و به‌قول معروف‌انگشت‌بر نقطه حساس‌گذاشت.

از اينجا در مى‌يابيم كه يك خطيب حسينى نبايد تنها از دور به حقايق سياسى اشاره كند بلكه وظيفه دارد، با صراحت و روشنى به مسائل اشاره كند تا مردم آگاهى يابند و حجّت بر آنها تمام شود.

بدين سان امام سجّاد توانست با به كارگيرى اين شيوه زيبا و درخشان، تخت حكومت يزيد را به لرزه در آورد تا آنجا كه يزيد از جنايت پليد خود بيزارى جست و به انبوه خشمگين جمعيّت كه نزديك بود او را در خود فرو گيرند گفت: اى مردم آيا گمان مى‌كنيد كه من حسين را كشتم.