الف- نخستين و بزرگترين ابزار تبليغاتى، آشكار ساختن بُعد تراژديك و فاجعه آميز واقعه كربلا بود، تا اين حادثه در عمق وجود نسلهاى آينده، جاويد ماند و شعله‌اى افروخته در دل مؤمنان باشد تا انگيزه‌هاى خير و فضيلت را در آنان جان بخشد و آنها را به جهاد و ايثار فرا خواند تا آنجا كه با گذشت قرنهاى متمادى باز هم بگويند: «اى كاش ما نيز همراه تو بوديم تا به اين پيروزى بزرگ نايل مى‌آمديم». وهمواره سربازى فداكار در راه خدا باشند تا عاشوراى كربلا يك بار ديگر تكرار نشود. يا اگر هم به وقوع پيوست در آن شركت فعال داشته باشند و از حق با تمام نيرو دفاع نمايند.

از اين روست كه مى‌بينيم امام زين العابدين را يكى از «پنج گريه‌كنندگان» [1] جهان دانسته و او را در شمار آدم و يعقوب و يوسف و فاطمه دختر پيامبر صلى الله عليه و آله ذكر كرده‌اند.

آن‌حضرت سى و سه سال پس از فاجعه كربلا همچنان مى‌گريست.

خوراكى پيش رويش نمى‌نهادند جز آنكه اشك راه گلويش را مى‌بست و مى‌گفت: فرزند دخت رسول خدا را گرسنه كشتند. چون برايش آب مى‌بردند اشكش سرازير مى‌شد و مى‌فرمود: فرزند دختر رسول خدا را لب تشنه از پاى در آوردند.

چون قصابى را كه در حال سر بريدن گوسفند مى‌ديد از وى مى‌پرسيد كه آيا گوسفند را آب داده است؟ آنگاه مى‌گريست و مى‌فرمود: نوه رسول‌

[1] - البكّائون الخمسة.