كه حجر براى مهتران عرب سرفرازى، و ثبات قدم بود. آنگاه اين بيت را خواند: رفتند كسانى كه مردم در سايه‌هاى آنها مى‌زيستند و اينك كسانى كه هيچ سايه ندارند، از پس آنها مانده‌اند.

شهادت حجر در محافل سياسى لرزه‌اى بزرگ پديد آورد و پيامدهايى نيز به همراه داشت به طورى كه معاويه براى نخستين بار از كردار ناپسندش پشيمان شد.

امّا شهادت حجر، نخستين جنايت معاويه در اين خصوص به حساب نمى‌آمد. او پيش از اين نيز عمرو بن حمق، يكى از ياران پيامبر صلى الله عليه و آله را كه در نزد تمام مسلمانان از ارج و احترام بسيار برخوردار بود، به قتل رسانيد. آنان پس از كشتن عمرو سر او را بر نوك نيزه‌ها كردند. بدين ترتيب عمرو بن حمق نخستين كسى بود كه پس از اسلام سرش را بر فراز نيزه بالا مى‌بردند. چنين كارى پيش از وى در حق هيچ مسلمانى انجام نپذيرفته بود.

اين دو فاجعه، پيامدهاى بسيار رعب آورى به همراه خود داشت كه ابرهاى تيرگى و اضطراب را بر جهان مسلمانان حاكم مى‌كرد.

مى‌توان به عنوان يكى از نشانه‌هاى تيرگى به مطلب ذيل اشاره كرد:

زياد بن ابيه بر كوفه و بصره مسلط شد. او پيش از آنكه معاويه او را به واسطه نسبش به خود ملحق سازد، جزو شيعيان و از هواداران على عليه السلام و خاندان وى بود و به همين سبب از تمام اسرار آنها آگاه بود و سران و رهبران آنان را مى‌شناخت. چون زياد به حكومت بصره و كوفه رسيد، به تعقيب شيعيان در هر گوشه و كنارى پرداخت و بسيارى از آنان را