مى‌شد و از خدا خواستار بهشت مى‌شد و از آتش بدو پناه مى‌برد.

هنگامى كه وضو مى‌ساخت چهره‌اش زرد مى‌شد و زانوانش به لرزه مى‌افتاد و چون براى نماز برمى‌خاست، زردى رخسار و لرزش زانوانش بيشتر مى‌شد.

3- تمام دارايى‌اش را سه بار با خدا تقسيم كرد .. بدينگونه كه نصف آنرا بخشيد ونصف ديگر را براى خود نگه داشت و دوبار در راه خدا تمامى دارائيش را انفاق كرد به طورى كه از دارايى‌اش هيچ چيز باقى نماند.

4- در همه احوال، از روى بيم و اميد، زبانش به ذكر خداوند عزّ و جلّ گويا بود.

5- معاصران آن‌حضرت درباره وى گفته‌اند: او عابدترين و زاهدترين مردم روزگار خود بود.

زهد آن‌حضرت، آن چنان بارز و مشخص بود كه حتّى برخى از نخستين نويسندگان همچون محمّد بن على بن حسين بن بابويه (متوفى 381 ه) كتابى مستقل در باره آن نوشته‌اند. [1]

با ابهّت و دوست داشتنى:

1- يكى از توصيفگران وى گفته است: هيچ كس او را نديد جز آن كه تحت تأثير ابهّت وى قرار گرفت و هر كس با او رفت و آمد كرد محبّت وى را بر دل گرفت. هر گاه دوست يا دشمنش با وى سخن مى‌گفتند، شنيده‌