جنگهاى سياسى خود شيوه‌هاى آنان را به كار مى‌بست.

از اينجا در مى‌يابيم كه جنگ ميان اميرمؤمنان على بن ابى‌طالب يا فرزندش امام حسن با معاويه، تنها بر سر حكومت يا جنگ ميان دو حزب در محدوده مملكت اسلامى نبوده است بلكه اين جنگ را بايد جدالى آشكار ميان كفر كه به گونه‌اى خزنده در پيش روى بود، و اسلام ناب قلمداد كرد. از همين روست كه امام حسن براى رويارويى در اين جنگ، شيوه‌اى مخصوص به كار مى‌گيرد. او با مسافرت به شام، پايتخت خلافت معاويه، تصميم مى‌گيرد دعوت خود را آشكارا مطرح كند. وى براى آن كه حقّ را استوار دارد، جان خود را در راه آن گذارد و طبيعى بود كه شاميان به او كه رهبرى مخالفان حكومت آنان و نيز رهبرى جنگ مخالفت با سياستهايشان را در دست داشت، توجّه مى‌كردند و به ناچار بسيارى از آنان به سويش جذب مى‌شدند. آن‌حضرت عليه السلام نيز در اين هنگام فرصت مى‌يافت تا پيام خود را به گوش آنان برساند و شيشه عمر سياسى معاويه را درهم شكند و خوابهاى جاهلى‌وار او را از هم بگسلد.

صفحات تاريخ، بسيارى از خطبه‌هاى آن‌حضرت را كه براى شاميان ايراد كرده بود، در خود ثبت كرده است. اين خطبه‌ها در جان اهل شام تأثير به سزايى داشت تا آنجا كه هواخواهان معاويه به نزد او رفتند و گفتند: حسن، ياد و نام پدرش را زنده كرد. او سخن مى‌گويد و مردم تصديقش مى‌كنند، فرمان مى‌دهد و مردم فرمانش مى‌برند و پيروان بسيار يافته است و اين وضع اگر ادامه يابد، كار بالا خواهد گرفت و خطراتى از جانب او همواره ما را تهديد خواهد كرد.