برخاست و خداى را بدانچه شايسته بود، ستود و آنگاه از روز مباهله ياد كرد و فرمود:

«پس رسول خدا صلى الله عليه و آله از خلايق، پدرم و از فرزندان من و برادرم و از زنان مادرم را بياورد. [1] ما اهل و دودمان او هستيم. او از ماست و ما از اوييم. و چون آيه تطهير [2] نازل شد، رسول خدا صلى الله عليه و آله ما را در زير عباى خيبرى ام سلمه (رض) گرد آورد و آنگاه فرمود: بار خدايا! اينان اهل بيت و دودمان منند. پس پليدى را از ايشان بزداى و آنها را پاك كن. در زير اين عبا جز من و برادر و پدرم و مادرم كس ديگرى نبود و در مسجد هيچ كسى اجازه جنب شدن نداشت و هيچ كس را حقّ به دنيا آمدن در آن نبود مگر پيامبر صلى الله عليه و آله و پدرم و اين كرامتى بود از جانب خداوند به ما و شما خود جايگاه ما را در نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله ديده بوديد.

همچنين آن‌حضرت فرمان داد تا درهايى را كه به روى مسجد گشوده مى‌شد ببندند مگر درب خانه ما را. برخى در اين باره از حضرتش پرسش كردند و وى فرمود: من از جانب خود نمى گويم كه كدام در را ببنديد و كدام را بگشاييد، بلكه خداوند به بستن و گشودن اين درها فرمان داده است.