دوران امامت‌

دسيسه پر نيرنگ در 19 مباه مبارك رمضان سال 40 هجرى با ترور اميرمؤمنان على بن ابيطالب به انجام رسيد.

جهان اسلام در اضطراب و پريشانى بسيار سختى فرو رفته بود. شمارى از بقاياى خوارج اينجا و آنجا هنوز فعاليّت مى‌كردند و مردم را به حكم اللّهى كه به زعم آنان به هيچ يك از رهبران دو اردوگاه شام و كوفه تعلّق نداشت، فرا مى‌خواندند. آنان نمى‌خواستند تحت نظارت هيچ دولتى باقى بمانند!! عدّه‌اى از ساده لوحان و مفسدان، از آن كسانى كه از حقيقت متمثل در اردوگاه على عليه السلام و باطلى كه در اردوگاه شام بود دل خوشى نداشتند، نيز زير پرچم خوارج جمع آمدند.

آنان در راه نابودى حكومت هر مشكلى را آسان مى‌شمردند و ارتكاب هر نوع جنايت و فساد را توجيه مى‌كردند. در شام، معاويه سپاه خود را براى هجوم نظامى ديگرى به كوفه آماده مى‌كرد. وى نامه‌اى به متن زير براى كارگزارانش نوشت:

از بنده خدا، معاويه، اميرمؤمنان، به فلان بن فلان... سلام عليكم... سپاس خداى يگانه‌اى را كه جز او معبودى نيست.