آن‌حضرت مى‌گويد: به من اجازه بده تا همان جايى را كه مى‌ديدم پيامبر بر آن بوسه مى‌زند ببوسم. سپس ناف آن‌حضرت را بوسيد. از اينجا معلوم مى‌شود كه پيامبر آشكارا بدين عمل، مبادرت مى‌كرده است تا آنجا كه مردم همگى آن را مى‌ديدند و به آن آگاه بودند.

پيامبر آن قدر در مدح حسن و حسين سخن مى‌گفت كه برخى گمان مى‌كردند كه اين دو از پدرشان، امام على، برترند. تا آنجا كه پيامبر اكرم به توضيح اين نكته پرداخت و فرمود: حسن و حسين در دنيا و آخرت برترند و پدرشان از اين دو والاتر و برتر است.

بسيار اتّفاق مى‌افتاد كه آن‌حضرت، حسن و حسين را بر شانه‌هايش بالا مى‌برد و در خيابانهاى مدينه و در برابر چشم مردم گردش مى‌كرد و به آن دو مى‌گفت: «چه شتر خوبى است شتر شما و چه سواران خوبى هستيد شما دو تن».

و چه بسيار در ميان مردم بانگ بر مى‌آورد و مى‌فرمود: «حسن و حسين سروران جوانان بهشتى هستند». يا مى‌فرمود:

«حسن و حسين دو گل من از دنيا هستند».

يا مى‌فرمود: «حسن و حسين هر دوامامند چه‌برخيزند وچه بنشينن».

و يك بار نيز فرمود: «چون روز قيامت فرا رسد، عرش پروردگار جهانيان با هر زيورى آراسته مى‌شود. آنگاه دو منبر از نور مى‌آورند كه طول آنها صد مايل است. يكى از آنها را در سمت راست عرش و ديگرى را در سمت چپ عرش مى‌نهند. سپس حسن و حسين عليهما السلام را مى‌آورند.

حسن بر يكى از آن دو منبر و حسين بر ديگرى مى‌نشينند و خداوند به‌