1- اينكه يك نوبت شير دادن، عرفاً كامل باشد، وعلامت آن اين است كه كودك سيرآب مى شود ودهان از پستان برمى‌گيرد وچه بسا خواب او را بربايد، اما اگر از پستان ناراحت شد يا به كسى توجه كرد كه با او بازى مى كند وپستان را رها كرد وسپس به خوردن شير روى آورد نوبت جديدى در شير خوارگى شمرده نمى‌شود ودر واقع تكميل نوبت اول است.

2- اينكه دفعات شيرخوارگى پى در پى باشد پس اگر دو زن شيرده به تناوب (يكى در ميان) به كودك شير دهند كفايت نخواهد كرد حتى اگر اين دو زن همسر ان يك مرد باشند.

آرى، اگر به كودك مقدار اندكى شير يا قندآب در اثناى شير خوارگى داده شود به گونه‌اى كه شير زن شيرده غذاى اصلى او شمرده شود كه گوشت وخون از آن پديد مى آيد، به توالى زيان نمى‌رسد. اما اگر پديد آمدن گوشت وخون بواسطه غذا يا آشاميدنى، يا بواسطه هر دو آن به علاوه شير شيرده پديد آيد، ايجاد محرميت بعيد مى نمايد.

3- اينكه شير خوارگى مستقيماً از طريق پستان صورت پذيرد، اما أگر شير را از پستان بدوشند وسپس به كودك بدهند، به نظر غالب فقها موجب محرميت نمى شود، زيرا ديگر رضاع ناميده نمى شود واحتياط بهتر است بويژه اگر با اين شير گوشت وخون پديد آيد.

اما در صورتيكه مكيدن پستان بوسيله لوله‌اى انجام شود كه به پستان متصل است زيانى نمى رساند، زيرا فقها اين مورد را رضاع مى‌شمرند واين قيد در شير خوارگى يك شبانه روز نيز آمده است.

4- برخى از فقها شرط كرده‌اند كه شير خوارگى بايد در حيات زن‌