كنيم وصاحب شير (همسر اول يا دوم) را پدر رضاعى طفل بشماريم.

شرط دوم- مقدار شير خوارگى‌

قرآن كريم مى فرمايد: (وَأُمَّهَاتُكُمُ الَّلاتِي أَرْضَعْنَكُمْ وَأَخَوَاتُكُم مِنَ الرَّضَاعَةِ...) [1].

«... ومادران رضاعى شما، وخواهران رضاعى شما...»

از اين آيه استفاده مى‌كنيم آن شير خوارگى كه محرميت را موجب مى‌شود همان است كه زن شيرده را مادر ودختر او را خواهر مى گرداند. ومادر، اصل وجود انسان است وشيرى كه نه گوشتى بروياند ونه خونى پديد آورد كافى نخواهد بود.

حديث شريف:

1- از امام صادق عليه السلام نقل است كه فرمود: «رضاع محرميتى را موجب نمى‌شود مگر آن كه خون وگوشتى را پديد آورد.» [2]

2- ونيز مى‌فرمايد: «رضاع محرميتى را موجب نمى‌شود مگر آن كه گوشتى بروياند واستخوانى را محكم گرداند.» [3]

3- حضرت باقر عليه السلام به هنگام پرسش از حد رضاع فرمود: «رضاع در كمتر از يك شبانه روز يا پانزده بار شير دادن پى در پى، از يك زن‌