خداوند مسلمانان را چنين تربيت كرده كه به بندگان وكنيزان ملكى وكودكان نابالغ خود دستور دهند كه به هنگام ورود به خلوتگاههاى ايشان (اطاق خواب واستراحت) اجازه بگيرند. اوقات اين خلوتگاهها عبارتند از پيش از پگاه وهنگام قيلوله (بعد از ظهر) وهنگام خواب شب پس از نماز عشاء.

از اين آيه الهام مى‌گيريم كه انسان دو گونه خلوتگاه دارد كه ورود در آن از سوى ديگران بدون اجازه گرفتن جايز نيست:

نخستين آن عمومى است، كه هيچ يك از مردم اجازه ندارد به خانه كسى در آيد مگر پس از اجازه خواستن.

دوم: خاص اهل خانواده وتوابع آنان بجز زن وشوهر است. كه هر انسانى بايد در اوقات استراحت اذن ورود بطلبد ودر زمانهايى كه احتمال مى‌رود آدمى برهنه يابه معاشرت زناشويى مشغول باشد.

از اين سخن پروردگار: (ثَلَاثُ عَوْرَاتٍ لَكُمْ) «سه وقت خلوتگاه شماست»، در مى‌يابيم كه اين حكم، همه خلوتگاهها را در برمى گيرد حتى اگر در غير اين اوقات باشد وآن به عرف هر گروهى بستگى دارد. پس اگر در ميان برخى از مردم هنگام استراحت، پس از نماز صبح باشد ونه پيش از آن- چنانكه امروزه بسيارى از خانواده‌ها چنين هستند- حكم اجازه خواهى ورخصت طلبيدن، آن وقت را نيز در بر مى‌گيرد.

ونيز از اين سخن پروردگار: (الَّذِينَ مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ) «بندگان ملكى شما». فهميده مى شود كه بنده ملكى خواه زن باشد يا مرد مى‌تواند در غير اوقات خلوتگاه براى ارائه خدمت به درون اطاقها رفت وآمد