تفصيل احكام:

1- مدت در عقد متعه شرط است وبايد به گونه‌اى مشخص باشد كه نه كاستى‌پذير باشد ونه افزونى‌پذير، واگر چند روز معين يا چند هفته يا چند سال را مشخص كند صحيح است.

2- عقد موقت با شرط كردن يك روز، يا بخشى از يك روز، يا يك بار يا دو بار صحيح خواهد بود، ودر اين صورت مرد پس از پايان مدت يا پايان يافتن مباشرت جنسى وپيامدهاى عرفى آن زن را ترك مى‌كند مشروط بر اين كه زمان مباشرت جنسى عرفاً مشخّص باشد، پس اگر مرد شرط كند كه دو بار به زن مباشرت كند وفاصله ميان اين دو بار غير مشخص باشد اشكال خواهد داشت مگر اين كه مدت را مشخص سازد يا عرفاً مشخص باشد.

3- آيا جايز است مدتى را در آينده مشخص كند وبراى مثال بگويد: ماه رمضان سال آينده؟ فقها پاسخ مثبت مى‌دهند.

4- نمى‌توان وقتى را مشخص كرد كه براى كام گرفتن ومباشرت كافى نباشد، چنان كه نمى‌تواند مدت را- مثلًا- دويست سال تعيين كند، زيرا اين امر بنا به اقوى مخالف با مقتضيات تعيين وقت ومدت است.

5- اگر مدت را در عقد ذكر نكند، وقصد مرد از عدم تصريح به مدت در عقد، مطلق نكاح است، به عقد دائم بدل مى‌شود، واگر قصد او تنها نكاح موقت باشد ظاهراً عقد او فاسد وباطل است.