مردم به يك حاجى بديده احترام و اعتماد مى‌نگرند، زيرا حاجى در روزهاى حجّ به تقوى‌ و آداب نيكوى معاشرت و اخلاق فاضله مجهّز شده است، ولى مردم در بدست آوردن مراتب تقوى‌ و فضيلت متفاوت اند، گروهى از آنها با روحيّه تقوى‌ و حقايق آن باز مى‌گردند، و گروهى ديگر تنها به ظاهر بسنده مى‌كنند. كسانى كه به روحيّه تقوى‌ مجهّز مى‌شوند، همان كسانى هستند كه حقيقت تقواى آنها، در پيوند با برادران‌شان ظهور مى‌يابد، پس هيچ‌گاه ظلم و ستمى روا نمى‌دارند، و حقّى را زير پا نمى‌نهند، و كسى را مسخره نمى‌كنند. ولايت خدا و رسول و اهل‌بيت، با ولايت مؤمنان و محبّت آنها و شتاب در برآوردن نيازهاى آنها و هميارى با ايشان در نيكوكارى و تقوى‌، كمال مى‌يابد. پس كسى كه با اين ولايت كامل از حجّ باز گردد به تحقيق با توشه‌اى سترگ بازگشته كه در اين جهان و آن جهان سودش رساند.

بهره‌هاى دنيوى‌

خداوند سبحان ما را فرمان داده به حجّ رويم تا منافع خويش را شاهد باشيم، كه از اين منافع بينشهاى زير است:

اوّل- حاجى در آستانه خانه خدا فرصت آن را مى‌يابد كه در امور خويش و از جمله وضع زندگيش بينديشد. تو نيز اينك بينديش كه چگونه مى‌توان مرتبه يا مراتبى بهتر به دست آرى. اگر كارگرى بينديش چگونه مى‌توانى بازرگان شوى، و اگر كارمندى طرحى درانداز تا رئيس شوى، و اگر دانشمند و كارشناسى طرحى درانداز تا به والاترين مراحل علمى دست يابى. چرا كه نه؟ حال كه ميهمان خداوند رحمانى، و خداوند به دعا دستورت داده‌