«خداوند هيچ‌كس را جز به اندازه توانايى‌اش تكليف نمى‌كند. انسان هر كار نيكى انجام دهد براى خود انجام داده و هر كار بدى كند به زيان خود كرده است.»

جهاد يكنوع رويارويى، و كشمكش با طرف ديگر است، و بدون شك هر كسى كه وارد ميدان مبارزه شود، آخرين حدّ توان خود را به كار مى‌بندد تا پيروز شود. بنابراين بر شخص مؤمن است كه او نيز تمام قدرت خود را به كار اندازد.

ب- قرآن كتاب جهاد است زيرا يك شيوه فراگير براى زندگى است، و آن سرشار از قدرت و حكمت و به چالش كشيدن شيوه‌هاى جاهلى است. و هنگاميكه مؤمنان مسؤوليت پياده كردن قرآن را به عهده مى‌گيرند، به وسيله آن با دشمنان به جهاد برمى‌خيزند، جهادى بزرگ و فراگير، جهاد با كلمه طيّبه، با كلمه درهم كوبنده، با عمل مستمر و بى‌وقفه، با آمادگى كامل و با مبارزه مسلّحانه، اين جهاد بزرگى است.

از اين بصيرت نكات ذيل را مى‌آموزيم:

اوّل- ضرورت فراگير بودن ديدگاه مجاهد. مجاهد تنها به يك بعد از ابعاد مبارزه نگاه نمى‌كند، بلكه مبارزه فرهنگى و تبليغاتى، و در كنار آن مبارزه سياسى و اجتماعى، و در كنار آنها مبارزه نظامى و مسلّحانه با همه ابعاد خود در برنامه‌هاى مجاهد قرار دارد.

دوم- ضرورت هدايت گرفتن از وحى و استفاده از قرآن كريم در همه ابعاد مبارزه. اين ضرورت براى آن است كه مجاهد، حدود و ثغور دين را نشكند و از طريق هدايت، منحرف نشود.

سوم- چون جهاد داراى ابعاد گوناگون و مختلف است، پس مؤمن با همه توان و انرژى خود جهاد مى‌كند؛ جهاد با انديشه منظّم و سيستماتيك و توام با نوآورى و ابتكار در برنامه ريزى‌ها؛ جهاد با مال و انفاق دارايى‌