شايسته روييدن هيچ گياهى نيست.

خداوند مى‌فرمايد:

(يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكم بِالْمنِّ وَالْأَذَى‌ كَالَّذِي يُنفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَيْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَ ابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْداً لَّا يَقْدِرُونَ عَلَى‌ شَيْ‌ءٍ مِمَّا كَسَبُوا وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ) [1].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! بخششهاى خود را با منّت و آزار باطل نسازيد، همانند كسى‌كه مال خودرا براى نشان دادن به‌مردم‌انفاق مى‌كند و به خدا و رستاخيز ايمان نمى‌آورد. (كار او) همچون قطعه سنگى است كه بر آن (قشر نازكى از) خاك باشد (و بذرهايى در آن افشانده شود) و رگبار باران به آن برسد (و همه خاكها و بذرها را بشويد) و آن را صاف (و خالى از خاك و بذر) رها كند. آنها از كارى كه انجام داده‌اند چيزى به دست نمى‌آورند و خداوند جمعيت كافران را هدايت نمى‌كند.»

در قرآن مثل ديگرى كاملًا برعكس مثل قبلى نيز بيان شده است، مثل مؤمنانى كه با اخلاص تمام در راه خدا انفاق مى‌كنند. چنين افرادى از سه فايده بهره‌مند مى‌شوند: كسب رضاى خداوند، تزكيه نفس و تربيت آن براساس تقوا و بخشش و سود دهى و سوّم هم چيدن ميوه‌هاى بخشش خود در قالب ثواب عظيم در دنيا و آخرت.

خداوند مى‌فرمايد:

(وَمَثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَتَثْبِيتاً مِن أَنفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَهَا ضِعْفَيْنِ فَإِن لَّمْ يُصِبْهَا