كند، احكام وطن بر او جارى مىشود يعنى بايد روزه بگيردونمازش را
تمام بخواند و فرق ندارد كه اين اقامت از روى اختيار باشد يا اجبار يا اضطرار.
جزئيات مسأله به شرح ذيل بيان مىشود:
1- تنها گمان به اقامت ده روز براى جارى شدن احكام اقامت كفايت
نمىكند بلكه بايد علم داشته باشد يا تصميم گرفته باشد، چنانكه نيّت اقامت هم بدون
علم به ماندن ده روز يا تصميم بر آن، تحقّق پيدا نمىكند. پس اگر مردّد باشد يا در
ماندن ده روز شك ياحتّى گمان داشته باشد، صرف نيّت قلبى كفايت نمىكند.
2- اگر اقامت خود را منوط به امرى كند كه تحقّق آن مشكوك است، اقامت
شرعى صدق نمىكند مثل اينكه ماندن خود را بهاجازه مقامات مربوطه، يا يافتن رفيق،
يا پيدا كردن جاى مناسب براى سكونت و مانند آن معلّق كند زيرا همه اين امور با
تصميمماندن ده روز منافات دارد.
3- اگر تصميم بر ماندن داشته باشد ولى احتمال ضعيفى بدهد كه مانعى
براى ماندن او ايجاد شود، احتمالى كه با تصميم او منافاتنداشته باشد، ضرر به اين
حكم نمىرساند و او بايد نمازش را تمام بخواند.
4- در تحقّق يافتن ده روزه، ماندن ده روز و نه شب كفايت مىكند و
لازم نيست كه شب دهم نيز ضمن ده روز باشد. پس اگر كسىتصميم بگيرد كه از روز اوّل
ماه تا غروب روز دهم در جايى بماند، اقامت او درست است و همچنين اگر روز شكسته را
از يك روزديگر جبران نمايد، مانند اين كه از ظهر روز اوّل تا ظهر روز يازدهم قصد
اقامت كند، اين براى تمام خواندن كفايت مىكند اگرچهاحوط در اين فرض، جمع بين قصر
و تمام است.
5- اقامت ده روز بايد در يك شهر يا در يك روستا باشد و نه تلفيقى از
دو محلّ دور از هم يعنى در صورتى مىتواند نماز را تمامبخواند كه همه ده روز را
در يكجا بماند. پس اگر قصد كند كه ده روز در نجف و كربلا بماند، اقامت شرعى تحقّق
نمىيابد و بايد درهر دو جا شكسته بخواند ولى اگر يك شهر به وسيله رودخانهاى به
دو بخش تقسيم شود، مانند دو طرف رودخانه در شهر بغداد، درصورتيكه عرف هر دو بخش را
يك شهر بداند، اقامت ده روز در هر دو بخش صحيح است ونماز تمام خوانده مىشود.
6- اگر شهر به اندازهاى بزرگ باشد كه وحدت عرفى خود را از دست بدهد
هر چند كه به يك نام ناميده شود، لازم است درمنطقه معيّنى از مناطق متعدّد آن،
نيّت اقامت كند مانند شهر نيويورك زيرا- مثلًا- منطقه «بروكلى» عرفاً از منطقه
«لونگ آيلند» يا «نيوجرسى» يا حتّى «منهاتن» تفاوت دارد و اينكه همه آنها نيويورك
ناميدهمىشود كفايت نمىكند امّا اگر شهرى مانند تهران و قاهره باشد كه اقامت در
شمال و جنوب آن، اقامت در يك شهر به شمار