كارى كه بايد بعداز آن انجام دهدنشده، بايد آنچه را كه در انجام آن شك كرده بجا آورد. به طور مثال:

1- چنانچه در تكبيرة الاحرام شك كند و هنوز مشغول كار بعدى نشده باشد، واجب است كه تكبير را بجا آورد.

2- يا اگر در قرائت حمد شك كند و هنوز در قرائت سوره وارد نشده باشد، واجب است حمد را بخواند.

3- يا اگر در قرائت سوره شك كند و هنوز مشغول ركوع يا قنوت نشده باشد، واجب است سوره را بخواند.

4- يا در انجام دادن ركوع شك كند در حاليكه او هنوز ايستاده است، بايد ركوع را بجا آورد.

5- يا در انجام دادن دوسجده يا يك سجده شك كند در حاليكه هنوز بلند نشده يا به تشهّد شروع نكرده باشد بايد سجده را بجاآورد.

ولى اگر شك بعداز گذشتن محل (يعنى پس از مشغول شدن به انجام كار بعدى) باشد نبايدبه آن اعتنا كند و نمازش را همچنان ادامه دهد، مانند اينكه:

1- در حال قرائت حمد، در انجام دادن تكبيرة الاحرام شك كند.

2- يا در حال قرائت سوره، در قرائت حمد شك نمايد.

3- يا در حال قرائت آيه بعدى در آيه قبلى شك كند.

4- يا حتّى در حال قرائت آخر آيه در قرائت اوّل آن شك كند. در همه اين موارد به شك خود اعتنا نكند و نمازش را ادامه دهد.

5- همچنين اگر بعداز ركوع يا سجده شك كند در اينكه آيا برخى از واجبات آن را انجام داده است يا نه مانند ذكر واجب يااستقرار و آرامش بدن يا گذاشتن مواضع سجده بر محل سجده وغيره، نبايد به شك خود اعتنا كند.

و اگر در حال خم شدن به سوى سجده، شك كند كه آيا ركوع را بجا آورده يا نه، يا اينكه بعداز ركوع، راست ايستاده است يا نه، به شك خود اعتنا نكند.

فرقى ندارد كارى كه بعداز عمل مشكوك، به آن شروع كرده، واجب باشد يا مستحبّ. پس اگر درباره بجا آوردن تكبيرة الاحرام‌شك كند در حاليكه مشغول به استعاذه (كه عمل مستحبّى است) شده باشد، يا در قرائت شك كند در حاليكه مشغول به‌قنوت مى‌باشد، به شك خود نبايد اعتناكند.

چند مسأله:

1- دراين شك فرقى نيست كه نسبت به اعمال و اجزاء دو ركعت اوّل نماز واقع شود يا نسبت‌