عرف قيام گفته نشود.

ه- اگر راست ايستادن يا استقلال يا استقرار در قيام را از روى فراموشى وسهو ترك كند، نماز او صحيح است مگر در هنگام قيام‌ركنى (يعنى قيام در موقع تكبيرة الاحرام وقيام متصل به ركوع) كه اگر صدق قيام در عرف، مشكوك باشد، احتياطواجب مقتضى است كه نماز را اعاده نمايد.

و- اصل در قيام اين است كه هردو پاها روى زمين باشد اما واجب نيست كه سنگينى بدن برهردو پا به طور مساوى تقسيم شودبلكه جايز است سنگينى بدن را روى يكى از پاها بيشتر از ديگرى بيندازد.

در شرايط استثنايى:

5- اما در حالات استثنايى مانند بيمارى ياضعف ومانند آن بر نماز گزار است كه تاحدّ امكان، در حال قيام نماز بگذارد وبه‌تدريج از قيام مستقل به قيام با تكيه برديوار يا انسان منتقل شود.

واگر به هيچ شكلى قيام ممكن نبود، نشسته نماز بخواند واگر نشستن هم برايش مقدور نبود، خوابيده بر پهلوى راست وگرنه‌برپهلوى چپ، نماز بخواند ودر اين دو صورت بايد جلو بدنش‌به طرف قبله قرار گيرد. اگر بر پهلوى چپ ياراست هم امكان نداشت در حاليكه بر پشت خوابيده (مانند حالت‌احتضار) وكف پاهايش به سمت قبله باشد، نماز بگزارد.

جزئيات وفروع اين مسأله به اين شرح است:

الف- در حالات اضطرارى واجب است براى ركوع، اندكى خم شود ودر صورت امكان، برزمين سجده كند، واگر امكان نداشت‌براى سجده هم، كمى بيشتر از ركوع، خم شود واگر از خم شدن هم عاجز بود، به جاى ركوع وسجده باسر اشاره كند، اگر آن هم‌امكان نداشت، بادوچشم اشاره نمايد، واحوط اين است كه در همه اين حالات، چيزى را كه سجده برآن صحيح است، برپيشانى‌بگذارد.

ب- براى كسى كه نشسته نماز مى‌خواند اگر بعد از آنكه در حال نشسته حمد وسوره را قرائت كند امكان يابد كه از حالت ايستاده‌به ركوع رود، بنابر احتياط واجب بايد اين كار را انجام دهد.

ج- كسى كه نشسته نماز مى‌خواند اگر در اثناى نماز قدرت بر قيام پيدا كرد، بايد بقيه نمازش را در حال ايستاده بخواند، وهمچنين كسى كه به حالت خوابيده نماز مى‌خواند، اگر در اثناى نماز توانست بنشيند يا بايستد، بايد بقيه نماز را در حال نشسته‌ياايستاده تمام كند، ولى در زمانى كه از حالتى به حالت ديگر منتقل مى‌شود نبايد چيزى بخواند.

د- اگر بتواند ايستاده نماز بخواند، ولى نتواند از حالت ايستاده ركوع كند، ركوع را نشسته‌