بخش از آيات به دو موضوع اشاره مى‌كند. در بخش اوّل مى‌فرمايد:

«لا تَعبُدُوا الشيطان»؛ يعنى دنبال وسوسه‌هاى شيطان نبوده و او را عبادت نكنيد، و در بخش دوم مى‌فرمايد:

«وَ أَنِ اعبُدُونى» يعنى تنها مرا كه آفريننده‌ى شما هستم، عبادت كنيد.

انسان مى‌تواند از اين دو مطلب به عنوان دو بال پرواز براى رسيدن به هدفى كه خدا ترسيم كرده است، استفاده كند. آن هدف كه مورد نظر خداوند است، پيدا كردن راه مستقيم هدايت مى‌باشد؛ آن جا كه مى‌فرمايد: «هذا صراطٌ مستقيم» پس در قدم نخست انسان بايد دل خود را از آثار وسوسه‌هاى شيطان پاك كند تا بعد از تقويت اخلاق نيك به هدف خويش در زندگى برسد. دلى كه مريض است و طاغوت شيطانى در آن جاى دارد، توانايى پيدا كردن راه مستقيم هدايت را نخواهد داشت، زيرا نور خدا فقط در قلب‌هاى پاك جا مى‌گيرد. خداى متعال در قرآن كريم مى‌فرمايند:

فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ لَايَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ. [1]

جز افراد پاك، كسى قرآن را مس نمى‌كند.

پس اگر انسان بخواهد با حقيقت قرآن آشنا شود بايد پاك بوده و طهارت معنوى داشته باشد. از اين آيه طهارت ظاهرى هم استفاده مى‌شود؛ زيرا پاكى ظاهرى است كه پاكى معنوى را به وجود مى‌آورد؛ به عنوان نمونه وضو يا غُسل علاوه بر اين كه ظاهر بدن را پاك مى‌كند، قلب و روح انسان را هم نورانيّت مى‌بخشد. در روايتى از امام معصوم عليه السلام روايت شده كه‌

الوضوء على الوضوء نورٌ على نورٌ؛ [2]

اگر كسى وضو دارد و باز هم وضو بگيرد، همانند اين است كه نورى را بر نور ديگرى گذاشته‌