خداييم؟ نه؛ اين نشانه‌ى امتحان است‌ (وَمَتاعاً إِلىَ حِينٍ) تا زمان معيّنى از اين زندگى بهره گيرند.

ما نبايد به اين رحمت الهى مغرور شويم و خود را فريب دهيم. اين رحمت الهى از يك نگاه رحمت است ولى از نگاه ديگر امتحان و فتنه است.

خدا به ما اين اجازه را داده تا مدّتى از آن استفاده كنيم؛ تا معلوم شود چه‌كاره هستيم؟ آيا عمل خير انجام مى‌دهيم؛ يا نه؟ نعمت‌هاى الهى ابتلا هستند و نبايد انسان را مغرور كنند. اين كه انسان خود را از مكر خدا در امان بداند يكى از حرام‌هايى است كه خيلى نسبت به دورى از آن تأكيد شده است، خداوند مى‌فرمايد:

«أَفَأَمِنُوا مَكْرَ اللَّهِ فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ»؛ [1]

آيا آنها خود را از مكر الهى در امان مى‌دانند؟ در حالى كه جز زيانكاران، خود را از مكر (ومجازات) خدا ايمن نمى‌دانند.

انسان هيچ گاه نبايد خيال كند كه وظايفش را انجام داده است: نماز كه مى‌خوانم؛ ماه رمضان هم روزه مى‌گيرم؛ كتاب تفسير هم كه مطالعه مى‌كنم؛ پس ديگر تمام شد! نه! انسان بايد بترسد. ممكن است يك اشتباه، يك غيبت يا تهمت، يك دروغ يا حركت زشت ديگر، امروز از من صادر شده باشد كه نقمت و عذاب و عقوبت را بر من حتمى كرده است. در روايتى از حضرت صادق عليه السلام وارد شده است:

اگر قصد گناه كردى آن را انجام نده، زيرا خداوند گاهى بنده‌اش را در حال انجام گناه مى‌بيند، پس به او مى‌گويد: قسم به عزّت و جلالم هرگز تو را نمى‌بخشم. [2]