شد. در آن زمان است كه‌ «وجُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمُر» [1] و با برخورد خورشيد و ماه و ساير ستارگان، همه چيز در هم مى‌ريزد و قيامت برپا مى‌شود.

امّا اكنون بنا نيست قيامت برپا شود. پس نبايد خورشيد با ماه برخورد كند و هر كدام بايد در مسير تعيين‌شده‌ى خودشان به حركت ادامه دهند:

«وَ كُلٌّ فى‌ فَلَكٍ يَسْبَحُونَ».

و هر كدام در مسير خود شناورند.

عدم اشاره به نام زمين در آيه‌

«فَلَك» به جايى دايره‌مانند مى‌گويند. هر كدام از خورشيد و قمر دايره‌اى دارند كه بر مدار آن بايد حركت كنند.

با آنكه صحبت تنها در باره‌ى خورشيد و ماه بود، خداوند از واژه‌ى «يَسْبَحُون» استفاده كرده است. «يَسْبَحُون» جمع است و حد أقل در زبان عربى مربوط به سه كره مى‌شود. از اين جا معلوم مى‌شود كه علاوه بر خورشيد و ماه، دست كم يك كره‌ى ديگر هم وجود دارد: زمين.

اگر چه از زمين نامى به ميان نيامده است، ولى اوّلًا ما عملًا روى زمين هستيم و خورشيد و ماه نسبت به ما مورد بحث قرار گرفته است و ثانياً شب و روز كجاست؟ در زمين است. بنابر اين بدون آنكه اسم زمين آمده باشد، به آن اشاره شده است. هر كدام از زمين و ماه و خورشيد، مسير و مدار خاص خود را دارد كه بايد در آن حركت كند.