ضرر و زيان را در نظر مى‌آورد و سربازى كه صحنه پيكار را در ذهن خود مجسم مى‌كند اينان از ديگر كسان نافعترند. سراسر زندگى نيز چنين است. قرآن حكمت آموز مى‌گويد: «خداى رحمان در غيب به بندگان خود وعده كرده است».

خداوند تعالى كه داراى چنان رحمت پهناورى است مى‌خواهد به بندگانش كه مخلوق او هستند رحمت آورد. براى‌شان بهشتى آفريد پر از نعمتها ولى به شرطى از آن متمتع مى‌شوند كه به غيب ايمان آورند.

إِنَّهُ كانَ وَعْدُهُ مَأْتِيًّا و وعده او فراخواهد رسيد.

[62] لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً إِلَّا سَلاماً در آنجا سخن لغو نمى‌شنوند، گفتارشان سلام است.

لغو انحراف است، مثل دشنام و فحش و جدل. به عبارت ديگر هر چه حاكى از عداوت و خصومت در ميان مردم باشد، در برابر آن سلام است. سلام نورى است كه بهشت را روشن مى‌كند. مهمترين و نخستين تجليات سلام، آرامش و صفاى دل است. در آنجا همه در سايه اين آرامش آرميده‌اند، از جام آرامش مى‌نوشند و در سراى آرامش مى‌خرامند. در دلشان نه كينه است و نه حسد و چون خازنان بهشت به ايشان رسند به تحيت سلامشان گويند. «كه اينك به سلامت و آرامش درآييد. امروز روز جاويدان شدن شماست» (34/ ق).

/ 76 خداى تعالى هم بر آنان سلام مى‌كند.

«سلام سخنى است از پروردگار مهربان» (57/ يس).

چون در دل آرامش جاى گيرد همه اعضاء در آرامش خواهند بود و از هر آفت و خطرى چه در حال و چه در آينده در امان خواهند زيست.

وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيها بُكْرَةً وَ عَشِيًّا روزى‌شان هر صبح و شام آماده است.» از اين آيه و از ديگر نصوص برمى‌آيد كه بهترين موقع براى غذا خوردن اول روز و پايان روز است.

شايد در بهشت چيزى همچون شب و روز اين جهان باشد كه با كم شدن‌