شتاب نمى‌كند.

130] چگونه مى‌توان از فراموشكارى رهايى يافت؟ به دو چيز

اولا: صبر.

فَاصْبِرْ عَلى‌ ما يَقُولُونَ‌ بر آنچه مى‌گويند شكيبا باش.» عدم تأثر به سخن كفّار و افكار منفى ايشان و پرهيز از متابعت از سخن آنان.

دوم: ذكر خدا و تسبيح او به طور مداوم.

وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ‌ و پروردگارت را پيش از طلوع خورشيد.» يعنى نماز صبح.

وَ قَبْلَ غُرُوبِها و پيش از غروب آن به پاكى بستاى.» يعنى نماز عصر.

وَ مِنْ آناءِ اللَّيْلِ‌ و در ساعات شب.» نماز مغرب و عشاء.

وَ أَطْرافَ النَّهارِ و اول و آخر روز تسبيح گوى.»/ 254 يعنى وسط روز كه نماز ظهر است.

لَعَلَّكَ تَرْضى‌ شايد خشنود گردى.» اين جمله در برابر «تنگى معيشت» است كه در آيه پيشين آمده بود.

«معيشت تنگ» از آن انسانى است كه خود را در زندان محدود حيات حبس كرده.

اما زندگى گشاده، زندگى انسانى است كه به قضاى خداوندى راضى است.

/ 255

[سوره طه (20): آيات 131 تا 135]

وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‌ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى‌ (131) وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْها لا نَسْئَلُكَ رِزْقاً نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَ الْعاقِبَةُ لِلتَّقْوى‌ (132) وَ قالُوا لَوْ لا يَأْتِينا بِآيَةٍ مِنْ رَبِّهِ أَ وَ لَمْ تَأْتِهِمْ بَيِّنَةُ ما فِي الصُّحُفِ الْأُولى‌ (133) وَ لَوْ أَنَّا أَهْلَكْناهُمْ بِعَذابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقالُوا رَبَّنا لَوْ لا أَرْسَلْتَ إِلَيْنا رَسُولاً فَنَتَّبِعَ آياتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزى‌ (134) قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحابُ الصِّراطِ السَّوِيِّ وَ مَنِ اهْتَدى‌ (135)